Gustav Giemsa

W swojej edukacji Giemsa kształcił się w zakresie farmacji oraz mineralogii na Uniwersytecie w Lipsku, a następnie kontynuował naukę w Berlinie, gdzie studiował chemię i bakteriologię. W latach 1895-1898 pracował jako farmaceuta w niemieckich koloniach w Afryce Wschodniej, co pozwoliło mu zdobyć cenne doświadczenie w pracy w trudnych warunkach.

Giemsa pełnił również funkcję asystenta Bernharda Nochta w Instytucie Medycyny Tropikalnej (Institut für Tropenmedizin) w Hamburgu. W 1900 roku, dzięki swoim umiejętnościom i wiedzy, objął stanowisko dyrektora Wydziału Chemii w tym instytucie, co podkreśla jego wspólne osiągnięcia z zespołem naukowym.

W 1904 roku Giemsa zrewolucjonizował techniki laboratoryjne, publikując nowatorską pracę, w której przedstawił metodę barwienia wiciowców, erytrocytów oraz bakterii. Jego metoda, zwana metodą Giemsy, była udoskonaleniem wcześniejszej metody Romanowskiego. W nowym podejściu wykorzystywał nie tylko eozynę Y, ale również błękit metylenowy, w połączeniu z glicerolem jako utrwalaczem.

Do dnia dzisiejszego metoda Giemsy pozostaje powszechnie stosowana w laboratoriach na całym świecie, stanowiąc cenny wkład w rozwój microbiologii i diagnostyki laboratoryjnej.