Arthur Nicolaier

Pochodzenie Nicolaiera z rodziny kupieckiej miało wpływ na jego młodzieńcze lata spędzone we Wrocławiu. Jego medyczna kariera rozpoczęła się od studiów w Heidelbergu oraz Berlinie, gdzie z pasją zgłębiał tajniki medycyny. W 1885 roku obronił doktorat w Getyndze, tym samym poszerzając swoją wiedzę naukową na podstawie rozprawy zatytułowanej Beiträge zur Aetiologie des Wundstarrkrampfes, której temat dotyczył etiologii tężca. Jako asystent kliniki uniwersyteckiej u Wilhelma Ebsteina, zaczął kroczyć ścieżką zawodową z rozmachem.

Już w trakcie studiów, w 1884 roku, pod kierunkiem znanego badacza Carla Flügge, Nicolaier odkrył zarazek tężca - bakterię Clostridium tetani. Jego dalsze osiągnięcia obejmowały wprowadzenie w 1894 roku heksametylenotetraaminy, nazywanej urotropiną, do chemioterapii, co miało na celu leczenie bakteryjnych infekcji dróg moczowych. Angażował się również w prace związane z lekiem przeciwzapalnym o nazwie Atophan.

W roku 1900, Nicolaier osiedlił się w Berlinie, gdzie podjął pracę w renomowanym szpitalu Charité. Jego zaangażowanie w sektora medycyny osiągnęło szczyt w 1921 roku, kiedy to objął stanowisko profesora chorób wewnętrznych na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma. To właśnie w tym okresie, w 1921 roku, zdecydował się wystąpić z gminy żydowskiej.

Jednakże, sytuacja polityczna w Niemczech uległa nagłej zmianie po 1933 roku. Po odsunięciu od nauczania, Nicolaier kontynuował praktykę do 1938 roku w berlińskiej dzielnicy Wilmersdorf. Niestety, z troską o swoje życie, zagrożony wywózką do KL Theresienstadt, podjął tragiczny krok i popełnił samobójstwo, zażywając śmiertelną dawkę morfiny.

Pomimo dramatycznego zakończenia jego życia, pamięć o Arthurze Nicolaierze przetrwała. W 2012 roku uhonorowano go tablicą pamiątkową na gmachu szpitala powiatowego w Kędzierzynie-Koźlu, a w 2014 roku zainstalowano Stolperstein w Berlinie, aby upamiętnić jego wkład w medycynę i docenić jego starania w walce z chorobami.